Ο έρωτας και ο χρόνος

Ίνα Ταράντου
Πάντα είχα θέμα με το χρόνο. Αγαπώ το χρόνο που περνά, όταν χρειάζομαι τη λήθη που προσφέρει και μισώ τις στιγμές που χάνονται όταν ποθώ τη διάρκεια τους. Αυτό που με τσαντίζει περισσότερο είναι ότι ο ρημαδο-χρόνος είναι τσακωμένος με τον έρωτα, τόσο που καμιά φορά, φοβάσαι να αφεθείς σε κάτι που μόλις του δοθείς, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του.

Ξέρετε για ποιόν έρωτα μιλώ, για εκείνον που τον ζεις σε τέτοια μεγαλειώδη κλίμακα- έστω και αν διαρκεί μόνο μια εβδομάδα - και τα πάντα στη ζωή σου χωρίζονται στο πριν και το μετά αυτού του έρωτα. Σε αυτό το ωκεάνιο συναίσθημα στο οποίο βυθίζεσαι από την πρώτη κιόλας στιγμή. Όταν συναντάς το πλάσμα που θα γίνει ο πόθος σου, το καταλαβαίνεις αμέσως. Τα μάτια του έχουν πάνω σου μια εξουσία - δανεική το ξέρεις εσύ του την δίνεις, αλλά δεν σε πειράζει καθόλου. Το στήθος σου βράζει, τα χέρια σου είναι φλόγες, η πλάτη σου αναμμένος δαυλός και μετράς ένα-ένα τα πυρετικά λεπτά, μέχρι το πρώτο σφιχταγκάλιασμα που απανθρακώνει το νου.

Δεν μπορείς να αποτραβήξεις το βλέμμα σου από τον λευκό, ηδονικό λαιμό του καθώς γίνεται γαλαζωπός όταν φουσκώνουν οι φλέβες. Οι ώρες που τον συναντάς φαντάζουν πολύ λίγες, αλλά ο καιρός περνάει μόνο περιμένοντάς τες. Ένας καταιγισμός από ορμές σε πλημμυρίζει, κάνεις στολίδι για τις νύχτες σου την πανίσχυρη συνουσία, και γίνεσαι μια γυναίκα που αισθάνεται πολύ ωραία και είσαι ωραία, πολύ ελεύθερη και είσαι ελεύθερη, πολύ δυνατή και είσαι δυνατή.
Τότε είναι που γίνεται η ζωή σου ποίηση:

«Έρωτα νικητή και ανίκητε που ορμάς και κατέχεις και ξαγρυπνάς ολονύκτιος στης κοπέλας τα μάγουλα. Κόκκινος και σε γη και σε θάλασσα, ο παρών πανταχού. Ούτε Θεός σου ξεφεύγει, αθάνατος, ούτε θνητός. Και τρελός όποιος σε έχει.» (παράφραση των στίχων «έρως ανίκατε μάχαν…» από την Αντιγόνη του Σοφοκλή).

Για ένα διάστημα, Εκείνος γίνεται αιτία και αποτέλεσμα πορείας, η ψυχή σου είναι ολάνοιχτη, τα αρωματισμένα σου «πρέπει» έχουν πάει περίπατο και λόγια πίστης εύκολα εκφέρονται από τα δαγκωμένα σου χείλη.
Δεν ξέρω να σας πω πότε ακριβώς είναι εκείνη η στιγμή και πως, που όλο αυτό αρχίζει να αλλάζει. Ο χρόνος που περνά, η οικειότητα που αναπτύσσεται, η προσδοκία να αντικαταστήσει ο άλλος, όλους τους άντρες που αποκλείει η παρουσία του; Τίποτα από όλα αυτά και όλα αυτά μαζί; Δεν ξέρω…

Είναι έρωτες που μετεξελίσσονται σε αγάπη, και τότε η σχέση παίρνει άλλη μορφή και άλλη διάρκεια.Ο θυελλώδης όμως έρωτας, έτσι όπως έρχεται έτσι φεύγει. Κάνοντας θόρυβο… και εσύ που έχεις νιώσει το τέλος να ’ρχεται, το μόνο που ζητάς είναι ησυχία. Όλα ξαναπαίρνουν τις κανονικές τους διαστάσεις-μικραίνουν δηλαδή- και το σώμα σου κλείνει και πάλι μέχρι την επόμενη έφοδο.

Ένα δυο χρόνια μετά τον συναντάς τυχαία στο δρόμο, τον χαιρετάς αμήχανα και όταν ξεμακραίνει αναρωτιέσαι: ξάπλωνα δίπλα του τρέμοντας από ταραχή; διατηρούσα το αυτονόητο δικαίωμα να κατεβάσω βιαστικά το παντελόνι του; άπλωνα το σπέρμα του στο πρόσωπό μου λέγοντας ότι κάνει καλό στο δέρμα;

Πάντως, δεν μπορώ να ισχυρισθώ πως δεν υπήρξε, έστω κι αν η μορφή του ξεθωριάζει μες το χρόνο, θα αντιφεγγίζει πάντα η γλυκιά αίσθηση του πόθου…