Δεν υπάρχει φάρμακο για τις κρίσεις πανικού...

Ένας δημοσιογράφος του ΟΝΕΜΑΝ σκαλίζει πέντε χρόνια με κρίσεις πανικού. 
Θέμα ακατάλληλο για ευαίσθητους σε ίλιγγους, ναυτίες, ταχυκαρδίες και τάσεις λιποθυμίας.


Ηλίας Αναστασιάδης ....

Φθινόπωρο, 2002. Οι γονείς μου είναι για φαγητό με τους φίλους τους. Είμαι στο σαλόνι και βλέπω κάτι στην τηλεόραση. Ξαφνικά ζαλίζομαι. Πρώτη φορά που ζαλίζομαι τόσο έντονα και με τέτοια διάρκεια. Δεν ξέρω αν είναι ο φόβος του ιλίγγου ή ο ίλιγγος ο ίδιος, αλλά με το που βγαίνω έξω για να πάρω αέρα, είμαι έτοιμος να καταρρεύσω. Ο αέρας μού χτυπάει λίγο τη μούρη, η δροσιά είναι ευπρόσδεκτη για ένα δευτερόλεπτο, αλλά δεν αρκεί. Νιώθω ότι θα πέσω κάτω, με λούζει κρύος ιδρώτας, κάτι πηγαίνει πολύ λάθος στο κεφάλι μου, η καρδιά μου είναι σε παραλήρημα και αισθάνομαι ότι οι ανάσες μου τελειώνουν. Νομίζω ότι πεθαίνω.

(Ξέρω ότι οι στιγμές της ζωής μου που έχω μοιραστεί στη στήλη Homme Alone, από τον εθισμό στον τζόγο μέχρι το ξύπνημα χωρίς το μπροστινό μου δόντι, είναι κοντά στο 'υπερβολικά πολλές για έναν άνθρωπο', αλλά τι να σχολιάσω σχετικά; Αφενός είναι όλες αληθινές, αφετέρου μετά τις κρίσεις πανικού, δεν έχω άλλα πονεμένα να βγάλω από το μανίκι. Έχω περάσει και όμορφες στιγμές μεγαλώνοντας, όλα εντάξει).

Παίρνω κακήν κακώς τηλέφωνο τους γονείς μου. Τους λέω ένα σκέτο “δεν είμαι καλά” και προσπαθώ να μην πεθάνω μέχρι να έρθουν. Έρχονται σχεδόν πριν κλείσω το τηλέφωνο. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε σε ένα νοσοκομείο που εφημερεύει (νομίζω ότι πηγαίνουμε στον Ευαγγελισμό, αλλά δεν παίρνω και όρκο). Το μόνο που σκέφτομαι στη διαδρομή είναι ότι θέλω να μου κάνουν ΑΜΕΣΑ ό,τι χρειαστεί για να γυρίσω υγιής στο σπίτι. Όποτε κι αν είναι αυτό.

Πηγαίνουμε στα επείγοντα. Βλέπω ανοιγμένα πόδια, χέρια, κεφάλια, σκέφτομαι στιγμιαία “Ρε μαλάκα, μήπως δεν έχεις τίποτα; 
Αν ήταν να πεθάνεις ή να πάθεις εγκεφαλικό ή έμφραγμα, δεν θα το 'χες πάθει τόση ώρα;”. Ένας παθολόγος με ρωτάει τι τρέχει, του τα εξιστορώ όλα, του είπα μέχρι και τι έπαιζε η τηλεόραση. Μου βάζει θερμόμετρο, 38.2. Μου παίρνουν αίμα, ξαπλώνω σε ένα κρεβάτι και περιμένω. Πριν τα αποτελέσματα, έρχεται ο ίδιος γιατρός και επιτέλους κάνω το ντεμπούτο μου στην εξέταση 'σφυράκι που χτυπάει το γόνατό σου'. Οι εξετάσεις βγαίνουν, δεν δείχνουν κάτι ανησυχητικό και ο καινούργιος μου φίλος με το σφυράκι κάθεται σιμά και με ρωτάει αν τις τελευταίες μέρες έγινε κάτι που με στενοχώρησε έντονα. Τίποτα δεν είχε γίνει. Συσκέπτεται με άλλους δύο γιατρούς που στέκουν χαμογελαστοί πάνω από το κρεβάτι μου, μάλλον ανακουφισμένοι που δεν είμαι ακόμη ένα-αμφίβολο- να-βγάλει-τη-νύχτα-περιστατικό-από-τροχαίο. Μου σπάει τα νεύρα η χαλαρότητά τους, αλλά απ' την- άλλη, μου εμπνέουν την ασφάλεια ότι αν είναι να πεθάνω εδώ, μπροστά στα μάτια τους, ε όλο και κάτι θα κάνουν για να με σώσουν. Στο τέλος του συλλογισμού, συνειδητοποιώ ότι δε νιώθω πια ότι πεθαίνω. Δεν ζαλίζομαι, η καρδιά μου χτυπάει σε πιο ανθρώπινο ρυθμό και έχω και την πρώτη (και τελευταία για εκείνο το βράδυ) ετυμηγορία: “Το πιο πιθανό είναι ότι ο οργανισμός σου αντέδρασε έτσι ανεξέλεγκτα εξαιτίας κάποιου μικροβίου. Ενδέχεται να έχεις κρυώσει και ο πυρετός να επιμείνει για λίγες μέρες”.

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο γι' αυτήν την πολύ πιο γρήγορη απ' όσο περίμενα επιστροφή, ένιωθα απλά ταλαιπωρημένος. Είχα περάσει το πιο τρομακτικό τρίωρο της ζωής μου - μέχρι το επόμενο. Όταν μπήκα στο σπίτι, ο πυρετός είχε πέσει δραματικά, ήπια ένα ντεπόν (γιος κλασικής μαμάς-'αυτοδίδακτης γιατρού') και έπεσα για ύπνο. Το πρωί ξύπνησα περδίκι.
~~~

Αν προσθέσω τα χιλιόμετρα από το σπίτι μου στα ιατρεία παθολόγων, νευρολόγων, ορθοπεδικών, ωτορινολαρυγγολόγων και καρδιολόγων από εκείνο το φθινόπωρο του 2002 μέχρι το χειμώνα του 2007, φτάνω σίγουρα σε γειτονικό πλανήτη. Μετά την πρώτη μου κρίση, την οποία για πολλά χρόνια κανένας γιατρός δεν διέγνωσε ή δεν θέλησε να μοιραστεί μαζί μου παρότι τη διέγνωσε, ακολούθησαν τρομερά δύσκολες στιγμές, για τρομερά μεγάλο χρονικό διάστημα και σε τρομερά άκυρα σημεία της Γης.

Πάντα ξεκινούσε με μια μικρή ζαλάδα, την οποία πάντα υποδεχότανε ένα “Όχι πάλι τα ίδια” από μέσα μου. Μετά ερχόταν η ταχυκαρδία, μετά η σκοτοδίνη, μετά ο κρύος ιδρώτας και όλα μαζί πια, σαν ορχήστρα που κατάπιε αμφεταμίνες, τζάμαραν σε ένα θεοσκότεινο τριπ που διαρκούσε τουλάχιστον μια ώρα.


Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ