Λεπτομέρειες από την Αμφίπολη που σίγουρα διεγείρουν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον του κόσμου για την ανασκαφή που πραγματοποιείται στο λόφο καστά από την Κα Περιστέρη βρήκαμε στο blog limniotikanews.blogspot.gr
με την υπογραφή του Δρ.Ιωάννη Παλάντζα Δ/ντή του Γενικού Λυκείου Λίμνης....Η περίπτωση της Αμφίπολης είναι ενδεικτική ενός επιστημονικού κανιβαλισμού και ενός συνδρόμου αμετροέπειας που δυστυχώς χαρακτηρίζει και τον πνευματικό μας κόσμο. Αυτόν που συνήθως διασώζεται σε περιόδους κρίσης μόνο από μεμονωμένες εξαιρέσεις.
Tα τελευταία μνημονιακά χρόνια όλοι οι εξωγενείς δανειστές μας δεν διακρίνονται καθόλου για την υπομονή τους. Συνεχώς ανυπόμονοι περιμένουν την ελληνική ανταπόκριση στους βαρύγδουπους σχεδιασμούς τους. Είναι η μοναδική φορά που ο διεθνής χώρος καθοδηγείται από τους δικούς μας ρυθμούς, αυτούς που η φυσιογνωμία μια επαρχιακής αρχαιολόγου υπαγορεύει για τη διασφάλιση της ακεραιότητας μιας μοναδικής ανακάλυψης.
Η Περιστέρη παίρνει μια ρεβάνς για όλους μας και αποδεικνύει ότι και αν όλα ξεπουληθούν, μπορούν δύο τρία στρέμματα γης να επαναφέρουν στο μυαλό μας την αξία αυτής της χώρας, την οποία η αριστερίζουσα πολιτική κουλτούρα υποβαθμίζει και τη θεωρεί νεκρή και «ανέπνευστη».
Διάφοροι ειδήμονες προσέτρεξαν να αποφανθούν και να κάνουν τις προβλέψεις τους για τους ενοίκους του Τάφου της Αμφίπολης. Ξαφνικά, σε αυτή τη χώρα φαίνεται ότι η φαντασία περισσεύει και ότι οι προβλέψεις δεν περιορίζονται στο ποδοσφαιρικό Στοίχημα. Και επειδή στο τελευταίο έχω και καλές επιδόσεις σκέφτομαι να καταθέσω και εγώ το ατομικό μου δελτίο. Η εκπαιδευτική μου, όμως, αντίληψη μου υπαγορεύει να το αποφύγω, παρά το γεγονός ότι δεν διακυβεύω κάτι από την ελάσσονα ακαδημαϊκή μου οντότητα.
Δεν θα αναφέρω, λοιπόν, τον περίβολο σε σχήμα τέλειου κύκλου, η περιφέρεια του οποίου, αν κάνουμε την υπόθεση του στατιστικού λάθους , πλησιάζει τον αριθμό των 496 μέτρων. Μιλάμε για έναν τέλειο αριθμό (ψάξτε μόνοι να μάθετε τι είναι), ο οποίος παραπέμπει στην μαθηματική ιδιοφυΐα του κατασκευαστή. Δεν θα αναφέρω, επίσης, την εντύπωση ότι ο λόφος Καστά εκφράζει την προσπάθεια τρισδιάστατης απόδοσης μιας πολεμικής ασπίδας, η οποία φέρει στον κέντρο της το λιοντάρι της Αμφίπολης ως θυρεό.
Ούτε θα θίξω την αυτονόητη σκέψη του Αλεξάνδρου, ο οποίος ως γνήσιος Μακεδόνας στρατιώτης, θα είχε σκεφτεί και θα είχε προετοιμάσει για τον εαυτό του, ότι με ευλάβεια μεριμνούσε για τους στρατιώτες του, δηλαδή την επιστροφή στην πατρική γη έστω και όχι εν ζωή. Πως στερούμε από έναν βασιλιά τη στρατιωτική του φύση και το βασικό στρατιωτικό αρχή-δόγμα, στην οποία είχε γαλουχηθεί ότι κανείς δεν μένει πίσω στην ξένη χώρα; Και εάν η εξωτική Ανατολή είχε μεθύσει τον Βασιλιά, εμβάλλοντάς του και φαραωνικές συνήθειες σίγουρα πολλοί φίλοι-συστρατιώτες του θα ένιωθαν καθήκον να κάνουν το αυτονόητο: να επιστρέψουν το βασιλιά στο σπίτι του.
Δεν θα υποστηρίξω ότι η Αμφίπολη θα ήταν ο ιδεατός τόπος για την ανέγερση του ταφικού μνημείου σε αναμονή, αφού σε αυτόν συνέρρεαν τα χιλιάδες τάλαντα της εκστρατείας του Αλεξάνδρου, καθώς και τα υλικά για την κατασκευή του και ιδιαίτερα τα εκατοντάδες μάρμαρα από τη Θάσο. Στα χρόνια του Αλεξάνδρου, πιθανά, είχε μετατοπιστεί και το κέντρο του ενδιαφέροντος του Μακεδονικού Βασιλείου προς τις εκβολές του Στρυμόνα, αφού και ο ίδιος ο Αλέξανδρος είχε απομακρυνθεί από τους πατροπαράδοτους χώρους συνδεόμενους με τον πατέρα του Φίλιππο, με τον οποίο δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις.
Δεν θα αναφέρω και την πιθανή αμηχανία των κατασκευαστών του ταφικού μνημείου για τη στυλιστική κατεύθυνση που θα επιλεγόταν. Ο Βασιλιάς πληροφορούνταν ότι είχε αλλάξει πολύ στην Ανατολή και η κατατομή του διανθίστηκε και με τίτλους και συμπεριφορές «βαρβαρίζουσες». Η παραδοσιακή μνημειακή αρχιτεκτονική των Μακεδόνων, έπρεπε για την περίσταση να υπερκεραστεί και να ενσωματώσει και άλλα στοιχεία: με ότι πιο επιτηδευμένο υπήρχε από την ελληνική πλαστική (Καρυάτιδες), και ότι αποκρυφέστερο συνδεόταν με την Ανατολή (Σφίγγες) και τις καινοτομίες της, όπως αυτή του τετάρτου χώρου-κρύπτη, ο οποίος παραπέμπει σε φαραωνικές δοξασίες και πρακτικές διατήρησης ταριχευμένων σορών.
Δεν θα αναφέρω την αίσθηση των «αποστειρωμένων» εσωτερικών χώρων του μνημείου, από όπου εκλείπει η κεραμική και άλλα μικροαντικείμενα, πράγμα ασύνηθες για την ταφική κτέριση. Η άφιξη της σορού του Βασιλιά αναμενόταν ότι θα συνοδευόταν από πλήθος αναλόγων αντικειμένων, τα οποία θα έπαιρναν τη θέση τους στο μνημείο. Ο Βασιλιάς, όμως, δεν επέστρεψε ποτέ και ο τάφος του σφραγίστηκε-πληρώθηκε με ιδιαίτερο τρόπο, με χαλαρής δομής και μαλακής υφής υλικό, ώστε να αποτρέπεται η δεύτερη χρήση του από μελλοντικούς ενδιαφερόμενους όχι, όμως, και η επανενεργοποίησή του για τον κυρίαρχο λόγο για τον οποίο κατασκευάστηκε.
Θα αναφέρω, εν τέλει, κάτι που διαφεύγει της προσοχής και της ευαισθησίας πολλών από εμάς. Ότι ο Τύμβος Καστά αποτελεί ταφικό μνημείο, χωρίς από τους κατασκευαστές να υπήρχε η πρόβλεψη της επισκεψιμότητάς του, ως μουσειακού χώρου, χωρίς να υπήρχε η πρόθεση της λειτουργίας του ως καταλύτης εκτόξευσης των αξιών των περιμετρικών γαιών, χωρίς να υπήρχε η υπόνοια της ασελγούς μεταχείρισής του από τους μετέπειτα κληρονόμους της Μακεδονικής γης.
Η εύηχη σιωπή της ανασκαφέως είναι η μοναδική παρηγορητική και αξιοπρεπής στάση προσέγγισης απέναντι στο μεγαλείο που αποπνέει το μνημείο και του εκπορευόμενου, πλην αναγκαίου, σεβασμού που πρέπει να επιδείξουμε. Η κατάδειξη αυτής της αξιομνημόνευτης συμπεριφοράς της ήταν και το βασικό κίνητρο συγγραφής του παρόντος κειμένου, ίσως και με την ιδιοτελή παρόρμηση να τύχουν «οι ανοησίες μου» του ενδιαφέροντός της και να προκαλέσουν τη συμπάθειά της και μια πιθανή κλήση μου, προς παροχή εξηγήσεων ή διευκρινήσεων, στο χώρο της ανασκαφής της! Είναι μάλλον παρανοϊκό να επενδύει κανείς στην αποτυχία των ισχυρισμών του προκειμένου να έχει κάποια πιθανότητα ικανοποίησης του ιδιοτελούς του πόθου. Είδομεν!
Δρ. Παλάντζας Γιάννης
Δ/ντής Γενικού Λυκείου Λίμνης
Ολόκληρο το άρθρο θα το διαβάσετε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου